کلاس ششم (اول راهنمایی قدیم) با پسری از مهاجرین افغانی به نام محمد امینی که در جنگ افغانستان پدر و مادرش را از دست داده بود و تنها نزد عمویش در مشهد زندگی می‌کرد، آشنا شدم. همکلاسی‌ام بود و هم فوتبالیست بسیار خوبی بود، هم شاگرد اول کلاس!
اوایل، این سؤال بزرگ در ذهن کوچکم خیلی تداعی می‌کرد که چطور می‌شود هم درس‌خوان بود و هم فوتبالیست؟ آیا می‌شود هم‌زمان در دو شاخه مهارت خوب و عالی داشت؟
جواب این سوالم را در زندگی دوست جدیدم پیدا کردم و با ذهن کودکانه‌ام سعی کردم رفتارهای او را تقلید، تکرار یا الگوبرداری کنم. هر کاری که او می‌کرد، من هم انجام می‌دادم. آن زمان نمی‌دانستم که در حال استفاده از خودکوچینگی (Self-Coaching) و برنامه‌نویسی عصبی زبانی (NLP: Neuro-Linguistic Programming) هستم، ولی همت زیادی داشتم تا حتماً رفتارهای آینه‌ای او را اجرایی کنم. به‌طوری‌که سبک زندگی‌ام کم‌کم تغییر کرد و با این تکنیک‌های خودآموخته در حال پوست‌اندازی بودم.
تا اینکه بعد از سه سال دوستی‌مان، در مقطع ششم تا نهم، اتفاق عجیبی روی داد. آزمون نوبت اول درس علوم بود. داشتم از استادیوم تختی مشهد پیاده برمی‌گشتم که چشمم به یک کتاب‌فروشی دوره‌گرد در یکی از میادین مرکزی مشهد افتاد. ایستادم تا ببینم چه کتاب‌هایی دارد که ناگهان کتاب‌های دست‌دوم و زیرخاکی از نمونه سوالات امتحانی نهایی علوم سال هشتم را دیدم! با قیمتی بسیار نازل آن‌ها را خریدم و تا صبح همه‌ی کتاب و سوالاتش را خواندم.
از شانس من، آن شب ساعت ۲ بامداد که در آشپزخانه‌ی محقرمان داشتم علوم می‌خواندم، برق منطقه رفت! با شمع، تا صبح با بیچارگی کتاب را تمام کردم و رفتم آزمون دادم. برای اولین بار، همه‌ی سوالات علوم را بلد بودم!
بعد از چند روز، معلم علوم وقتی وارد کلاس شد، رو به بچه‌ها گفت:
ــ بچه‌ها، می‌دانید بالاترین نمره‌ی کلاس را چه کسی گرفته؟
همه گفتند: محمد امینی!
اما ناگهان معلم به من اشاره کرد و گفت:
ــ قنبری، تو ۲۰ شدی و محمد امینی ۱۹!
شگفت‌زده شده بودم! همه گفتند: "حتماً از محمد امینی تقلب کردی! شانسی بوده!"
اما خودم می‌دانستم که تقلبی در کار نبود! این نمره‌ی ۲۰، حاصل یک ترکیب تکنیکال در سبک زندگی به نام «اثر مرکب» (Compound Effect) بود که نشان می‌دهد با داشتن انتخاب‌های کوچک و هوشمندانه، می‌توان به پاداش‌های بزرگ دست یافت.
البته آن زمان من فقط مجری رفتارهای آینه‌ای محمد امین در خودم بودم و واقعاً این تکنیک را مثل امروز نمی‌شناختم، بلکه اتفاقی و بدون آگاهی عملیاتی کرده بودم.
بعد از آن موفقیت در علوم، سعی کردم همان رفتارهای خوانشی را در درس‌های دیگر هم انجام دهم. در نهایت، با اختلافی ناچیز، در حیرت‌آورترین حالت ممکن، در خردادماه همان سال شاگرد اول شدم و محمد امینی شاگرد دوم!
این برای من یک افتخار بسیار بزرگ محسوب می‌شد! آن‌هم برای من که اصلاً درس را نمی‌فهمیدم و فقط دروس را با نمرات بی‌هدف می‌گذراند.
سال نهم با شاگرد اولی من تمام شد و از محمد امینی جدا شدم و به دبیرستان رفتم. آن سال، از یک پسر بازیگوش و فاقد هدف و برنامه، به فردی بسیار پرهدف و با رؤیاهای بزرگ در ذهنم تبدیل شدم.